Als plus gelijk is aan min…

We hadden het al langer in de gaten, maar sinds enkele maanden is het officieel: kind nummer 1 heeft dyscalculie.

Wat een raar ding is dat!

in het begin hoor je je tegen je kind zeggen om ‘gewoon’ eens goed na te denken. Om niet zo slordig te werken. Om nog maar eens te controleren.

Maar zo werkt dat dus niet.

Voor ons Fee (zo heet ze, onze tiener-van-1-dag) is het verschil tussen plus en min net hetzelfde als het spelen van een spelletje memory: een gokje doen en hopen dat het juist is. Het verschil tussen plus en min, of tafels, of maal en gedeeld door, dat is iets wat ze moet inprenten, of ‘automatiseren’ zoals dat heet, en dat gaat bij haar traag. Heel traag.

Moeilijk te begrijpen voor ons als ouder, maar nog moeilijker voor onze dochter zelf. Want waarom steekt dat zo nauw, dat rekenen? Het was toch bijna goed? Een nulletje meer of minder, wat geeft dat nu?

Maar ik vind 200 euro voor een brood wel nogal veel.

En ik wil haar zo graag kunnen helpen, en beschermen.

Maar ik kan haar hoofd niet in om de oplossingen toe te fluisteren, dus zocht en zoek ik naar andere hulpmiddelen.

En wat ik wél kan is organiseren. Want misschien hangt het samen, misschien ook niet, maar Fee is ook erg chaotisch. Opruimen, iets terug op zijn plaats leggen, ook dat ‘automatiseert’ ze niet. Ik weet dat dat bij alle kinderen wel wat aanmoediging vraagt, maar bij haar toch wat meer merk ik.

En dus knutselde ik voor haar een nieuwe pennenzak. Helemaal niet volgens de regels der naaikunsten, maar wel met restjes oude handdoeken (daarover later meer) en veel liefde voor haar 10de verjaardag.

Ik hoop dat deze pennenzak haar helpt om haar spullen aan het einde of begin van elke schooldag te verzamelen. Een visueel steuntje om te weten of ze alles mee heeft naar huis, of naar school, zoals haar rekenmachine, haar vriendje-voor-het-leven vanaf nu.

Nee, natuurlijk gaat deze pennenzak de sommen niet oplossen voor haar, maar een beetje minder chaos in haar hoofd en haar rekenmachine altijd bij de hand, geeft hopelijk iets meer ruimte om, stap voor stap, tafel per tafel, plus en min, beetje bij beetje te automatiseren wat te automatiseren valt.

Nu nog op zoek naar een geschikte boekentas, met genoeg vakken om ook daar alles een plaats te kunnen geven.

 

Gelukkige verjaardag, lieve Fee.

Voor ons beteken je ontelbaar veel, en hoeveel die som is, dat kan niemand berekenen.

 

Benieuwd naar het vervolg, of interesse in meer organiseer- en opruimtips, volg dan deze blog onderaan deze pagina of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.

Ik ben Nele Colle, opruimcoach en mama van 3. Op deze blog neem ik jullie dus graag mee op mijn eigen zoektocht om op een haalbare manier meer rust en meer ruimte te creëren door minder spullen, minder drukte en minder afval.

Wat ik voor je kan betekenen vind je op mijn website www.nelecolle.be .