Geef eens een beleving cadeau #5: babybezoek

Een collega kreeg een kindje. Na 2 stoere jongens een schattig meisje. Mijn omgekeerde wereld dus.

Maar deze wonderlijke gebeurtenis vond eigenlijk al 5 maanden geleden plaats… Herkenbaar? Ik denk niet dat ik de enige ben van je-wil-wel-maar-het-lukt-maar-niet om er eens te geraken. Of toch?

Zo zijn er kindjes van oud-vrienden die wellicht al kunnen stappen, maar bij wie ik nog niet langsging om de dna-mix van papa en mama te bewonderen.

Er zijn er trouwens zelfs die ondertussen al grote broer of zus werden…

Is het dan té beschamend om nog op kraambezoek te gaan?

Ik denk liever: beter laat dan nooit. Dus als er eentje 6 wordt sta ik daar misschien: “Proficiaaaaat! En, slaapt hij / zij al goed? Amaaaai, die is al groot!”

Maar goed, mijn collega kreeg dus een dochtertje. En ze is nog geen 6. Mooi op tijd dus voor een bezoekje.

En dan neem ik toch graag iets mee, gewoon, om de kinderen en/of ouders blij te maken, een hart onder de riem te steken, een beetje te helpen. En liefst niet in spul-vorm.

Het ging bovendien ook om een derde kindje. Speelgoed en baby-spullen hebben de meesten dan al met hopen.

Eerst dacht ik om een maaltijd mee te nemen. Zodat er een keertje niet moest gekookt worden. Dat idee had ik ooit gelezen op de blog van een vriendin. Kraamkost dus.

Een ovenschotel, macaroni bijvoorbeeld. Alle kindjes lusten toch macaroni. Of toch niet? Of is er eentje lactose-intolerant? Lust er eentje geen gesmolten kaas? Geef ik dan mijn ovenschotel gewoon weg of vraag ik die terug? (Want ja, wat dan met mijn experiment?)

Toch niet zo evident als je de ouders juist wil ontlasten, en niet wil bestoken met een hele vragenlijst. Zo goed ken ik hen namelijk niet om op de hoogte te zijn van alle eventuele allergieën en intoleranties.

Dan toch iets anders. Een beleving misschien?

Iets wat alle ouders wel kunnen gebruiken is tijd, als koppel. Of alleen.

Maar wat? En vooral: wanneer?

Opnieuw was het juist de bedoeling om hen te ont-lasten, iets extra te geven, en niet om een half uur agenda’s op elkaar af te stemmen, wat heel moeilijk is met een baby’tje.

Ik zou ook kunnen aanbieden eens te komen oppassen, of de 2 grote broers eens mee te nemen, maar eerlijk: hier zit ik zelf niet op te wachten. Daarvoor heb ik zelf nog te veel nood aan me- & us-time. Als ik dan het huis uit ga, doe ik dat liever niet om bij andere kinderen te gaan zitten.

Nu niet. Nog niet.

En zo kwam ik op het idee: ik geef een babysit-centje.

Een drempeltje minder voor een avondje uit.

Het lijkt simpel: wat geld in een envelopje, en dat is het ook. Maar is dat erg?

Een moment prikken en de babysit regelen, dat moeten ze nog zelf doen. Helaas is dat ook moeilijk uit te besteden. Maar met apps als Bsit is dat al iets eenvoudiger.

Natuurlijk mogen ze de centjes ook anders besteden, maar ik hoop toch stiekem dat ze het envelopje ergens in het zicht houden en dat mijn mooi uitgeknipte prentjes er toch voor zorgen dat de centjes in babysit-handen terechtkomen (en daarna wellicht in de kassa van het jeugdhuis).

En dan maakt het niet uit hoeveel centjes er in de enveloppe zaten, want de waarde van een avondje uit, dat is voor ouders met kleine kinderen niet uit te drukken in centjes.

En de reactie?

Ze leek alleszins erg blij, mijn collega. Ik heb dan ook het vermoeden dat de centjes goed besteed zullen worden.

Als daar maar geen vierde kindje van komt ;). (Wat ook best ok is, he!)

Wil je graag meer tips rond belevingscadeaus? Of hoe je mensen niet opzadelt met nóg meer spullen? Volg dan mijn blog onderaan deze pagina of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.