Zo af en toe kom ik ze tegen: ‘ontspulde’ mensen. Of mensen die toch al een hele ontspul-weg hebben afgelegd. Soms omdat het moest, soms omdat ze het wilden. Maar allemaal gingen ze het gevecht met hun spullen – en zichzelf – aan.
En nieuwsgierig als ik ben – aren’t we all? – wil ik dan natuurlijk weten: maar hoe? En wat? En ja, waarom?
Dit is het verhaal van Sofie, één van de mensen die een infoavond bijwoonde. Eén van de gezichten in een grote zaal, elk met een eigen verhaal. En Sofies verhaal liet me niet onberoerd.
Een verhaal over opruimen en afscheid nemen. Loslaten. Want dat is wat opruimen doet.
Dit is Sofie
Ik ben Sofie, ik werd 40 dit jaar en besloot op te ruimen in hart en hoofd.
Ik ben mama van 2 prachtige kinderen, beiden geadopteerd uit Ethiopië: een jongen en een meisje van 9 en 5 jaar.
De afgelopen 10 jaar stonden in het teken van onze kinderwens en het hele pad lang was er eentje van mezelf oprapen en weer doorgaan, niet verwerken of praten of rouwen, maar gewoon bij in de rugzak steken tot ons gezin met de aankomst van zoonlief compleet was. Toen hij een jaar thuis was, besefte ik hoe zwaar mijn rugzakje was geworden. Het moment dat de spiegel werd voorgehouden een klein jaar geleden en iemand me vroeg: “Wanneer ga je die potjes verdriet, die er al zolang staan, eens openen?”
Hoe het begon
Het was tijd om stil te staan en mijn rugzak op te ruimen.
Ik besloot te gaan schrijven over mijn schaduwverdriet. Dolgelukkig met het gezin dat we hebben, dankbaar oh zo dankbaar, maar in de schaduw was er nog dat onverwerkte verdriet, 10 jaar kinderwens. Hopen elke maand opnieuw, eerst nog onschuldig en dapper. Daarna met de hele medische mallemolen erbij, het vallen kwam steeds harder aan, het oprapen ging moeilijker. Dapper en vol enthousiasme gingen we voor adoptie.
Ik glimlach bij de herinnering. Adoptie is een weg door diepe dalen en onzekerheden en met zo’n grote emotie. Gelukssprongen bij elke nummer die je schuift op de wachtlijst, puzzelen met je wacht-vrienden. Zaligheid. Maar ook hier soms mokerslagen van keiharde realiteit, ups en downs. Maar doorgaan altijd weer want we willen hem of haar hier thuis bij ons, wij samen.
Loslaten
Door te schrijven en mijn verdriet te gaan analyseren en echt te benoemen, te praten met geweldige mensen om me heen, professionele oren en lotgenoten, besefte ik dat het niet zozeer ging om dat biologisch eigen kindje maar om het loslaten van een droom, een ideaalbeeld, een roze wolk en vooral het opstaan en weer doorgaan. Altijd doorgaan, bovenmenselijk strijden om mama te mogen en te kunnen worden.
Liever dapper alleen dan te praten want dat deed teveel pijn. – Dacht ik toen –
Ik wilde heel erg graag loslaten en verder kunnen gaan met minder bagage. Met herinneringen, de warme, gekke en blije herinneringen, maar ook het rauwe verdriet, de machteloosheid, het aanvaarden van wat niet mocht zijn. In de spiegel kijken en trots zijn, gelukkig en blij want de voorbije 10 jaar hebben ons wel gevormd, andere mensen van ons gemaakt in de positieve zin.
Opruimen in gedachten en daden
Opruimen in mijn gedachten en mijn herinneringen bracht me rust, er kwam ruimte voor ideeën, ik werd weer zachter, milder en de liefde voor onze twee kinderen werd nog intenser, het besef van wat een uniek en mooi gezin we hebben des te groter. Schrijven en praten zorgde voor orde in mijn herinneringen, gedachten, emoties.
Opruimen in mijn hoofd maakte ook dat ik voor het eerst durfde kijken naar de dozen die we hadden bewaard doorheen de jaren. De echte fysieke herinnering aan dromen.
Een echte babydoos had ik al lang niet meer, ontmanteld in een moment van dapperheid in het verleden. Kleertjes die ik kocht vanop een wolk tijdens de eerste behandeling had ik weggeschonken aan een collega. Een knuffel … hoe vaak heb ik die willen kopen, maar geen enkele was goed genoeg, mooi genoeg, zacht genoeg dus vandaag geen knuffel in de babydoos…
Maar er waren wel dozen, dozen vol met kleertjes, boekjes, lakentjes, flesjes, … voor het eerst sinds lang durfde ik ze openen. Al 10 jaar lang heb ik dozen met baby- en peutergerief. Goedbedoeld, gekregen van familie voor mocht het ooit… Het stond aan de kant voor het magische “wat als-moment”. Bij heel veel dingen kwam het moment niet, onze kinderen kwamen thuis op de leeftijd van 2,5 dus snoezig en de zo gedroomde ini-mini dingetjes die kon ik niet gebruiken.
Overmand door herinneringen deed ik het opruimen in stukjes en brokjes. Heel veel ging weg, naar de kringwinkel, op naar een gelukkig gezin.
Maar de allermooiste stukken stak ik in een doos, niet meer voor “wat als” maar voor de kleinkinderen. Boeken om uit voor te lezen, kleertjes die hoogstwaarschijnlijk oubollig gaan zijn… maar dan kunnen we er op z’n minst nog eens om lachen.
Soms moest ik het opruimen staken, even weg van alles om erna met frisse moed te herbeginnen. Of ik vroeg aan de kinderen wat ze wilden bewaren voor hun kindjes, dat is fijn, het verzacht, het doet je kijken door een andere bril.
Opruimen is loslaten
Opruimen is ook loslaten. Ik stond er eigenlijk niet zozeer bij stil tot ik ging luisteren naar Nele in een overvolle zaal in Melle. Ik was er terecht gekomen eerder bij toeval, maar al heel snel voelde ik dat het over meer ging dan over wegschenken of labelen.
De voordracht deed me veel dingen ook relativeren, want waarom houden we zoveel bij? Heel veel zit tussen onze oren.
Ik gooi nu dingen weg die ik dacht te moeten bijhouden vanuit een soort politieke correctheid. Zoals het verhaal dat Nele vertelt over de verjaardagscadeaus, dat vond ik zo grappig. Ze mogen weg van zodra je ze hebt gekregen want dan is het doel bereikt voor de gever. Dus ik bewaar nu kaartjes en geschenken die mijn hart verwarmen, dingen die de kinderen willen koesteren, boeken waar ik nog uit wil voorlezen aan mijn kleinkinderen maar “omdat het degelijk is en zoveel heeft gekost” daar doe ik niet meer aan mee. Ik schenk ze liever weg zodat iemand er vandaag nog deugd van heeft.
Rust in je hart
Sinds ik ging luisteren naar Nele, probeer ik elke dag iets op te ruimen. Niet altijd lang, soms een klein kastje, een lade, soms een hele kamer. Ik vind schatten, maar neem vooral ook afscheid en breng vele dingen terug in omloop via de kringwinkel.
Het gaat om meer dan het opruimen. Het zijn kleine gelukjes-herinneringen die dankbaarheid brengen.
Daar moet je ook je tijd voor nemen.
De eisen niet te hoog stellen maar tijd nemen om het goed te doen en met je volle goesting. Mijn doel is meer rust vinden maar elke kleine stap onderweg helpt daar al bij.
Ik geniet ervan, muziekje op en alles weer opnieuw beleven, soms lachen, soms huilen.
Rust in je huis, ruimte in je hoofd maar zeker ook rust in je hart.
Dank je wel, Sofie, voor jouw eerlijke verhaal. Een aangrijpende getuigenis dat opruimen zoveel meer is dan spullen op een hoopje leggen. Dat het eerlijk zijn is met jezelf, loslaten maar ook bewust worden van wat je hebt.
En dat dat niet snel-snel gaat, maar stap voor stap. En elke stap is een resultaat op zich.
Voor Sofie lukt het loslaten en opruimen door te praten en te schrijven, de spullen een verhaal te geven. Ze schrijft het mooi neer op haar blog. Wie meer vragen heeft rond afscheid nemen van een kinderwens is bij haar zeker welkom.
Want “(h)erkenning vinden en erover mogen praten, maakt je sterker.” (Sofie)
Zin in nog meer van dit? Of gewoon interesse in rust in je huis, hoofd en leven? Volg dan deze blog onderaan deze pagina, of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.
Ik ben Nele Colle, opruimcoach en mama van 3. Op deze blog neem ik jullie dus graag mee op mijn eigen zoektocht om op een haalbare manier meer rust en meer ruimte te creëren door minder spullen, minder drukte en minder afval.
Wat ik voor je kan betekenen vind je op mijn website www.nelecolle.be .
Mama Ruimt Op 