Het staat in een hoekje als ik de kamer binnenkom. Naast een doos waar ‘doneren’ op staat.
Het is een oud instrument, eentje dat we hier niet echt kennen, met verroeste snaren. Het hangt in 2 stukken uiteen.
“O,” zeg ik, “gaat het weg?”
Hij knikt en lacht.
Hij, een grote, rijzige oude man, van ergens in de 80. Hij, die het tijdens de eerste opruimsessies moeilijk vond om één blaadje weg te gooien. ‘Omdat hij het misschien ooit …’
Dat het instrument niet zou blijven, dat wist ik al snel, maar hij niet.
Ik verplicht ook nooit iemand om spullen weg te doen, omdat ik weet dat je het uiteindelijk zelf wel zal zien, op jouw tempo, op jouw tijd. En ok, met mij misschien als kritische oog en duwtje in de rug .
“Tja, ik ging dat nog eens doen, ik ging het fixen, maar ja, zo ging ik nog veel doen. En zoveel tijd heb ik niet meer,” antwoordt hij,
Soms is er gewoon wat tijd nodig. Om te durven zien wat is en wat is geweest. Om te beseffen dat we niet alle tijd hebben. En om te durven kiezen.
Ik, niet meer zo jong, maar toch een groentje naast die rijzige levenswijsheid, ik knik en tokkel even over de snaren.
Een vals afscheidsliedje.
En jij, van welk onvoltooid project neem jij afscheid vandaag? 😉
Voor meer opruimverhalen, volg deze blog onderaan deze pagina of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.
Ik ben Nele Colle, opruimcoach en mama van 3. Op deze blog neem ik jullie dus graag mee op mijn eigen zoektocht om op een haalbare manier meer rust en meer ruimte te creëren door minder spullen, minder drukte en minder afval.
Mama Ruimt Op 