Fan van zelfstandige kinderen #2: een kind kan de was doen

Een kind kan de was doen?

Hmmm, de mijne (nog) niet, maar helpen, dat kunnen ze wél.

5 mensen (die 2 poezen tellen we even niet mee) + 1 wasmachine + 0 droogkast = veel was! En vooral: non-stop. Zelfs met regels als ‘2-dagen-dezelfde-kleren-dragen’ en ‘enkel-de-wasmand-in-wat-vuil-is’.

Wat zou het zalig zijn om op een dag te kunnen zeggen: klaar!

Maar dat gaat dus niet, he. Die was blijft maar komen, en als je het even niet bijhoudt, krijg je dit (jep, ook hier):

 

Nu ben ik een erg grote fan van zelfstandige kinderen, dus vond ik dat het tijd werd om niet enkel de varkentjes te wassen, maar ook om hen te laten helpen met dat wassen.

Echt helpen dan.

In de vuile-wasmand

In onze badkamer staan 3 manden:

eentje voor de ‘gewone’ gekleurde was , eentje voor de delicate was en eentje voor de ‘vuile’ was.

Met een klein beetje oefening, véél herhaling en duidelijke labels voor lezertjes en niet-lezertjes, lijkt de was nu wel op zijn plaats te vallen.

Soms nog eens ernaast, maar ja, na een avondje uit zijn de ogen van mama en papa soms wel heeeeeel moe 😉 .

In de machine

De machine vullen doen we voorlopig nog liever zelf.  Het nadeel van ont-spullen in je kleerkast is natuurlijk wel dat een hele trommel gekrompen was, wel eens erg vervelend zou kunnen zijn. 😀

Op het rek

Wij hebben geen droogkast. Ooit hadden we er eentje, maar om ecologische redenen probeerden we die al zo weinig mogelijk te gebruiken. We beslisten dan maar de droogkast te ont-spullen.

Dit betekent wel dat elke was moet worden opgehangen, ook die vervelende onderbroeken-was. Maar wanneer je er nu eenmaal geen hebt, dan doe je dat gewoon. Of je wacht tot de man thuis is en laat hem het doen. Of je maakt er een romantische activiteit van met jullie tweeën.

Oja, soms is er een varkentje dat eens wil helpen, maar voorlopig hoeft dit nog niet.

In de propere-wasmand

Na het drogen, vouw ik de kleren op. Strijken doen we al jaren niet meer. Mijn kinderen weten nog net wel dat er zoiets bestaat als een strijkijzer, maar daar blijft het dan ook bij. Ook hier helpen ze nog niet, maar dat kan nog veranderen.

Voor het vouwen maakte ik namelijk mijn eigen variant op de Marie Kondo-methode: de kleren hoeven niet zelf te kunnen blijven staan, maar ze worden wel verticaal opgeborgen. Daar vouw ik ze dan ook naar.

Elk kind heeft zijn eigen wasmand voor de gewassen en gevouwen kleertjes. Tijdens het vouwen sorteer ik de was meteen in de juiste mand… en klaar! Nu zijn de varkentjes aan de beurt:

In de kast

In de kleerkasten van de kinderen maakte ik met mandjes (Ikea overal) bakjes die nu als schuifjes of lades kunnen dienen. Het is de bedoeling de kleertjes daar verticaal in op te bergen. Zo valt er geen stapel om wanneer ze juist dat onderste shirt willen.

En natuurlijk werden ook de mandjes gelabeld. Eerlijk is eerlijk: ondertussen plakken de labels op de kast zelf, ze plakten toch niet zo goed op de stof van de mandjes.

Dat betekent wel dat de kindjes goed weten wat waar moet, en ze lijken het nog leuk te vinden ook.

Kindjes blij, mama blij!

En mama zelfs zeer blij, want de kleren terugleggen was nu echt het vervelendste werkje in het hele was-circuit!

 

Ok, onze eigen kleren, daar moeten mijn man en ik wel nog zelf voor zorgen, maar ik vind dit al super! Bovendien zie ik hier en daar wel nog wat uitbreidingsmogelijkheden in het help-aandeel van de varkentjes. Maar sssssst, da’s voor later.

 

En toen kwam er een varkentje met een wasmand en een lange snuit, en het verhaaltje was uit.