Zo af en toe kom ik ze tegen: zo van die ‘ontspulde’ mensen. Of die toch al een hele ontspul-weg hebben afgelegd. Soms omdat het moest, soms omdat ze het wilden. Maar allemaal gingen ze het gevecht met hun spullen – en zichzelf – aan.
En nieuwsgierig als ik ben – aren’t we all? – wil ik dan natuurlijk weten: maar hoe? En wat? En ja, waarom?
Dus hier is het dan: mijn eerste interview, met Britt.
Dit is Britt
Britt is 29 jaar en thuisblijfmama. Ze woont samen met man, kinderen, 2 katers en 2 kippen ergens tussen Antwerpen en de Kempen.
En kinderen, daar heeft ze er 3 van. 3, als in 1+2, want die 2 laatste, die kwamen er op dezelfde dag bij.
Als thuisblijfmama is heeft ze haar handen vol aan de opvoeding van haar kroost die ze zo natuurlijk en bewust mogelijk probeert op te voeden. En dat dat een job op zich is, dat is al lang geen geheim meer.
Die bewuste opvoeding trekt ze ook door naar de voeding: zo weinig mogelijk suiker, vlees en bewerkte producten.
Maar wat een rust moest geven, bleek juist de meest heftige periode te worden in Britts leven.
Toen de tweeling werd geboren besloten Britt en haar man dat ze even thuis zou blijven tot alle 3 de kinderen naar school zouden gaan. Haar job in de zorgsector begon zwaar door te wegen en het leek een geschikt moment te zijn om even op adem te komen.
Maar wat een rust moest geven, bleek juist de meest heftige periode te worden in Britts leven. De onzekerheden en voltijds thuisblijfmama met 3 kinderen eisten zijn tol.
Een keerpunt kwam er toen er een oproep kwam om spullen te doneren voor vluchtelingen. Britt laadde haar auto vol dekens, slaapzakken, kleren en verzorgingsproducten en dropte die af in een verzamelpunt. Deze daad gaf haar zoveel voldoening dat het smaakte naar meer.
In die periode hoorde ze voor het eerst over ‘minimaliseren’ en begon hier meer over te lezen. En niet alleen dat.
In plaats van zelf wat slaap in te halen, begon ze tijdens de middagdutjes van de kinderen kasten leeg te maken en stond versteld van de energie die ze erdoor kreeg.
Ze verslond het ene opruimboek na het andere en na elk hoofdstuk sprong ze recht en trok schuiven en kasten open. Ze maakte foto’s van wat weg mocht en het meeste ervan plaatste ze op een plaatselijke weggeefgroep.
In spullen verkopen stak ze liever geen tijd.
Die paar euro’s die ik dan voor wat kleren of servies kon krijgen vond ik minder waardevol dan alle frustraties die gepaard gaan met de verkoop er van.
Ze bleef ook bijna nooit thuis voor spullen die men kwam ophalen: ze zette alles klaar aan de voordeur of onder het afdak.
Ik heb de voorbije twee jaar standaard een grote kartonnen doos in mijn garage gehad. Telkens ik iets in huis tegen kwam waarvan ik vond dat het weg mocht, verdween het in de doos. Als de doos vol zat zette ik die aan de straatkant en schreef er ‘GRATIS’ op. Meestal was die doos binnen het half uur weg! Wij wonen trouwens op het platteland in een rustige straat, niet in een drukke stad met veel passage .
Op bijna 2 jaar tijd deed Britt bijna de helft van haar inboedel weg. Ze hebben nog steeds alles wat ze nodig hebben, maar kijken kritischer naar wat nu kapotgaat. Zo werd de droogkast nooit vervangen en gingen ze creatief op zoek naar plekken waar de was kon drogen.
Heel het huis werd met kritisch oog bekeken. Ondertussen wel 4 keer. Nu, na 2 jaar, kan ze zeggen dat ze aan de basisinboedel begint te geraken.
Wat Britt tijdens het hele proces ook trof, was de hoop afval dat ze produceerden met z’n vijven.
Ook daar ging ze mee aan de slag: ze maakt nu al de verzorgings- en kuisproducten zelf, net als medicinale zalven en siropen. Als er iets nieuws moet worden aangeschaft, probeert ze eerst te kijken hoe ze dit zelf kunnen maken.
De tips van Britt
Als Britt spullen tegenkwam, stelde ze zich volgende vragen:
- Heb ik dit het afgelopen jaar gebruikt ?
- Heb ik echt 5 scharen nodig of heb ik er met 2 genoeg ?
- Gebruik ik het graag of vind ik het echt mooi? Ja? Dan mag het blijven.
- Zou ik het opnieuw kopen moest het stuk gaan ?
Voor spullen die niet meteen praktisch zijn maar eersder decoratief kijkt ze eerst of ze er een plaats voor moet gaan zoeken. Ja ? Dan mag het weg.
Nu ze al een hele hoop heeft onspuld, vraagt ze zich vooral af: wat zou nu echt mooi zijn om op de kast of op deze plank te zeggen van deoratie ? Of wat zou mooi zijn om die lege en kale muur mooier op te vullen ?
Koop niets in de winkel omdat je het mooi vind, om er pas thuis een plek voor te zoeken.
Gebeurtenissen leren losmaken van spullen waar je je aan vasthoudt, maakt dat je ook de minder fijne gedachten en gevoelens een stukje gaat leren loslaten.
Het gebeurde regelmatig dat er iets in mijn handen kwam waarvan ik niet goed wist of het weg mocht. Ik gebruikte het niet maar toch was er het gevoel van weerstand bij de gedachte om er afscheid van te moeten nemen. Ik heb steeds mijn gevoel gevolgd en deed nooit iets overhaast weg. Als ik een aantal weken of maanden nog eens een rondje door het huis deed, mochten zulke spullen plots wel weg.
Over het hele proces deed Britt 2 jaar. Doe het dus stap voor stap. Geef jezelf wat tijd om hierin te groeien. Aan spullen hangen heel vaak herinneringen, mooie of minder mooie. Daarbij stil staan en jezelf de tijd geven om het verleden een plaats te geven is nodig om verder te kunnen met bepaalde dingen in je leven. Het minimaliseren van spullen is daarbij een krachtige tool.
En nu?
Het ontspullen gaf Britt opnieuw focus op haar leven: ze weet beter waar ze naartoe wil en wat haar prioriteiten in dit leven zijn.
Ze ervaart minder afleiding, stelt minder uit en kan beter ‘neen’ zeggen tegen dingen die haar niet gelukkig maken. En dan gaat het niet enkel over spullen.
Ze durft meer zichtzelf zijn, al zwemt ze daardoor soms tegen de stroom in.
Een groot voordeel is dat ze veel minder werk heeft met het huishouden: alles is in een wip opgeruimd en kuisen is een vlot en eenvoudig werk geworden. Er is ook minder was doordat er gewoonweg minder kleren zijn.
Er moét ook minder gewerkt worden, want ze geeft minder geld uit aan luxeproducten, nieuwe kleren of allerlei hebbedingetjes.
Mijn man had wat een gat in zijn hand en dat is helemaal dicht !
Met het ontspullen geven Britt en haar man hun kinderen waarden en normen mee waar ze trots op zijn: dat ze van mensen moeten houden en niet van spullen. Dat ze zorg moeten dragen voor deze planeet. En dat ze nee durven zeggen, tegen prul en onzin in deze koopmaatschappij.
Nadelen heeft ze nog niet ervaren.
Ik voel alleen maar voordelen van deze levensstijl en wil er zo veel over vertellen, dat ik soms wel eens denk dat ik alleen nog hier over bezig ben! 😉 Ik ervaar vrijheid, eerlijkheid naar mezelf en naar iedereen, geen schuldgevoelens meer, nieuwe mogelijkheden, het vrijkomen van creativiteit die ik niet dacht te bezitten, het gevoel dat ik alles kan zolang ik er maar tijd in steek en goesting in heb.
Waw! Als dat geen mooie afsluiter is.
Bedankt Britt, dat ik er zelf geen moest verzinnen.
Ook bedankt dat ik even mocht curieuzeneuzen in je huis en je leven!
En alle lezers mocht laten meegenieten.
Mama Ruimt Op 
1 Comment