Soms kom ik mensen tegen die het al deden: ze ontspulden van een beetje tot heel veel op hun hebben en houden. Soms omdat het moest, soms omdat ze het wilden. Maar allemaal gingen ze de strijd tegen hun spullen aan.
En nieuwsgierig als ik ben – aren’t we all? – wil ik dan natuurlijk weten: maar hoe? En wat? En waarom?
Deze keer sprak ik met Karel en Elke.
Dit zijn Karel en Elke
Karel (33) en Elke (30) wonen met hun 2 kindjes in hartje Gent. Kindje 1 is ondertussen 3 jaar, maar dat tweede, dat is nog maar 8 weken. Vers van de pers! (heb je ‘m?)
Net zoals een beduidend deel van de Gentse bevolking, zijn Karel en Elke van die ‘blijven-plakkers’: afkomstig van het Vlaamse platteland en na de studies in Gent ‘blijven plakken’.
Waarom?
Sja, als Gentse vind ik dat natuurlijk super logisch. Gent is gewoon een toffe stad.
En dat vonden Karel en Elke ook. Zij kozen er bewust voor om in de stad te blijven wonen. Ze houden van de stadsmentaliteit (must.love.Gent) , de bereikbaarheid en de nabijheid van alles wat je eigenlijk nodig zou hebben.
Daarom hebben ze ook geen auto.
Dit jaar verhuisden Karel en Elke naar hun nieuwe woning: een appartement van 86m2 dat deel uitmaakt van een co-housing-project, midden in de stad.
In 2012 beslisten Karel en Elke in te stappen in een co-housing-project dat toen nog moest gebouwd worden. Gaandeweg kreeg het project vorm en kregen ze meer zicht op hun toekomstige woning: een appartement van 86 m2.
Plaats voor een wasruimte, daar hoefden ze geen rekening mee te houden, want dat is een gedeelde ruimte van het project. Maar toch: 86 m2.
Een pak kleiner dan het appartement waar ze toen in woonden. En zeker een pak kleiner dan de residentiële, open bebouwingen waar ze opgroeiden.
Karel: Het contrast met de huizen waar we opgroeiden kon niet groter zijn. Waar wij woonden dumpte je je oude spullen op een van de zolders, en als dat niet meer ging, was er zeker nog een bomma met wat plaats op haar zolder.
Karel en Elke wisten dat ze in de nieuwe woning gewoonweg geen plaats zouden hebben voor al hun spullen.
Enkele maanden voor de verhuisdatum begonnen ze spullen weg te doen. Omdat het nu eenmaal moest. Bovendien was Elke zwanger van hun tweede kindje, en moesten ze er ook rekening mee houden dat de 86 m2 door 4 personen moest gedeeld worden.
Het begon met enkele ritjes – met een geleende wagen – naar het containerpark.
Daar dropten ze de rommel die zich doorheen de jaren had opgestapeld: bloempotten, hout, nog meer bloempotten, oude rekken, kapotte elektronica en o ja, bloempotten.
Elke: In ons vorige appartement hadden we zoveel plaats dat we zelfs rommel konden bewaren en dat het ons niet stoorde.
Daarna verzamelden ze overbodige decoratieve spullen zoals kaarshouders, vaasjes, potjes met vage functies, cadeaus, …
Ook hun vorig appartement lag in de stad en een kringloopwinkel is dan nooit veraf. De nog bruikbare spullen bracht Karel met de bakfiets daarheen. In meerdere ritten welteverstaan.
Ook in de kleren werd enorm geselecteerd: oude judopakken, gesigneerde kamp t-shirts, sportclub-shirts, kleren die niet meer werden gedragen, … Alles verdween in zakken en dozen en ging de bakfiets in. Naar de kringloopwinkel.
Karel: Omdat we er gewoon geen plaats voor zouden hebben, was het gemakkelijk om afstand te doen van overbodige spullen.
Elke: Als ik nu naar mijn kleerkast kijk, denk ik dat ik eigenlijk nog veel weg kan doen. Eens je begint, is het niet moeilijk. Gewoon doen.
Het ging echter niet allemaal even gemakkelijk. Sommige spullen liggen nu eenmaal gevoeliger.
Bij Karel ging het dan vooral om persoonlijke papieren zoals kaartjes van bij zijn geboorte. Hij gooide ze niet allemaal weg, maar maakte een strenge selectie: enkel kaartjes van mensen die hij nu nog kent hield hij bij.
Karel: Ik had trouwens een hele doos briefjes van oude liefjes klaargezet bij het papier dat de volgende dag zou worden opgehaald. Elke heeft me echter overtuigd ze toch te bewaren omdat volgens haar onze kinderen er later misschien giechelend plezier aan zullen beleven.
Elke is doctoraatsstudent en had het dan weer moeilijk met haar cursussen.
Elke: Die cursussen vond ik moeilijk. Dat is eigenlijk je intellectueel archief. Uiteindelijk heb ik er slechts 2 bewaard, maar vooral met de hulp van Karel. Die 2 die overblijven, daar wil ik graag nog mee werken in de toekomst.
Met boeken hadden ze het beiden moeilijk. Ze houden allebei gewoon van een mooie, gevulde boekenkast. Bovendien studeerden ze beiden geschiedenis (Karel is historicus van opleiding en Elke studeerde kunstgeschiedenis) en gaat deze interesse nu eenmaal gepaard met het intellectueel bladeren door intellectuele boeken ;).
Toch zijn ze erin geslaagd om hun bibliotheek te halveren.
Karel: We hebben nog altijd veel boeken, maar hebben toch zwaar gehakt in wat we hadden. Toch heb ik er nog geen één gemist.
Hoe ze het deden?
Elke maakte de eerste selectie en daarna ging Karel er nog eens met kritische blik door. Enkel de echt goede romans mochten bijvoorbeeld blijven. En met goed, bedoelt Elke: die boeken die haar bijblijven.
De Tips van Karel en Elke
Elke: De grootste motivatie om te ont-pullen is: kleiner gaan wonen!
Als je bovendien in een co-housing-project stapt, hoef je sommige spullen zelf niet meer aan te schaffen. Zo hoeven Karel en Elke geen eigen wasmachine aan te schaffen of werkmateriaal.
In onze keuken bewaren we trouwens enkel spullen voor 4 personen. Komen er extra gasten, dan wijken we gewoon uit naar de polyvalente ruimte. Daar zijn de gedeelde spullen voor grotere groepen
Karel raadt aan om met je – recente – boeken eerst even te passeren bij De Slegte. Wie weet krijg je er nog een mooi zakcentje voor. (voor meer plaatsen in en rond Gent waar je terecht kan met je spullen, check mijn website: www.ontspulcoach.be )
Voor schoenen hanteerde Karel al langer de regel: één paar kopen, één paar weg. Elke geeft toe het daar iets moeilijker mee te hebben. Vooral als ze deze regel willen doortrekken naar de kledij. Of toch zeker de sjaals.
Elke: Ik slaag er in om in dit kleine huis toch stiekem een nieuwe sjaal te verstoppen zodat ik geen oude weg hoef te doen. 🙂
Durf je vrienden en familie vragen om geen – grote – cadeaus meer te geven. Voor de geboorte van hun 2de kindje vroegen ze een centje om de gedeelde tuin te financieren.
En nu?
Karel en Elke ont-spulden bij inschatting een 20% van hun hele inboedel. In de eerste plaats gewoon omdat het gewoon. Ze ont-spulden dan ook in functie van de beschikbare ruimte.
Karel: Het was erg leuk en bevrijdend om de spullen af te droppen bij de kringloopwinkel.
En dat ze veel wegdeden, dat viel op toen ze op de dag van de verhuis erg snel klaar waren met uitpakken.
Het vullen van de ruimte van 86 m2 ging echter ook wel erg snel…
Elke: Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik alweer kan ont-spullen. De ruimte staat namelijk nu alweer vol.
En dan sta ik klaar voor een tweede interview!
Bedankt Karel en Elke, dat ik even mijn curieuzeneus in jullie zaken mocht steken.
Maak van dit nieuwe huis een warme thuis!
Zelfs in een klein huis past veel liefde.
Waw, een eigen quote. Als dat geen mooie buitensmijter is 😉
Neus jij ook zo graag binnen in andersmans huis en leven? Volg dan mijn blog onderaan deze pagina of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.
Mama Ruimt Op 