Vorig jaar vierden we Sinterklaas voor de eerste keer op een andere manier.
Niet erg speciaal ofzo, er was nog steeds speelgoed en lekkers, en dus geen belevingsgeschenken (waarom dat lees je hier), maar toch anders, bewuster. Vorig jaar kozen we namelijk voor de eerste keer heel bewust voor één schoorsteen en vierden we Sinterklaas enkel bij ons thuis.
Wie me al even volgt, moest ook even wachten op het vervolg, maar hier is het dan: dit was het resultaat!
En zoals elk jaar stond dat paard ook dit jaar weer op ons dak. Het was tijd voor een evaluatie dus. Maar eigenlijk duurde dat niet lang: opnieuw gingen we voor één Sint. Bij ons thuis. Oma’s en opa’s mochten natuurlijk wel bijleggen.
En opnieuw ging er vooraf ook speelgoed de deur uit. Onder het motto ‘eentje in, eentje uit’ ging ik met de kinderen aan het selecteren. Ok, ’t is te zeggen: ik selecteerde een aantal speelgoedstukken en toonde hen de stukken waarvan ik vond dat ze weg mochten.
Ik had traantjes of op z’n minst wat weerstand verwacht, maar niets van dat! Zou het dan toch beginnen doordringen? Of was het toch enkel omdat ze wisten dat er ander speelgoed in de plaats zou komen? Time will tell…
Hoe dan ook, zonder veel gedoe dus zette ik de selectie opzij. De puzzels selecteerden we écht samen: we maakten ze allemaal om te zien welke volledig waren, en een deel ervan werd opzij gezet bij het speelgoed dat we weg zouden geven.
En dat deed ik ook. Met een zak en een bak reed ik naar een hulporganisatie in de buurt, die een Sinterklaasfeest zou organiseren. Ik werd er warm en koud, blij en droevig van tegelijkertijd. Zoveel liefde, maar zoveel nood. Ik was blij dat ik iets kon doen, al was het maar zo weinig.
Lieve mensen, bij deze een warme oproep. Doe het eens, ga je spullen eens persoonlijk afgeven. Ook al is het geen Sinterklaas. Ondanks de grote nood, voelt het goed. En dan vraag je je af waarom je dat niet eerder hebt gedaan. Dan vraag je je af wat je nog hebt dat je kan geven.
(Voor een overzicht van organisaties in en rond Gent, klik hier.)
Maar we konden er niet onderuit: er was een hoop speelgoed weg, maar de zak van Sinterklaas bracht natuurlijk ook wat ‘nieuws’. De kinderen hadden al lang hun wensen klaar. Gelukkig heb ik een man die even weer kind wordt tijdens deze periode en het leuk lijkt te vinden om uit te zoeken wat waar te krijgen valt. (Tot hij naar de winkel zelf moet.)
Zo zoeken we ook steeds eerst wat er tweedehands valt te scoren. Dit jaar was dat een racebaan en een garage. (Waar niet veel mee gespeeld wordt, kan gewoon weer worden doorverkocht.)
En ziehier de verdere oogst van dit jaar, in het heerlijke decor van verbouwingen. Blijkbaar waren de kindjes toch flinker geweest dan ik dacht 🙂
Voor drie kinderen toch snel een ‘hoop’, maar gelukkig weten we nu wel: dit is alles en hier blijft het bij. En dat geeft – na de winkelstress – toch weer rust.
Benieuwd wat het volgend jaar wordt? Volg deze blog via de knop onderaan deze pagina of blijf op de hoogte via mijn Facebookpagina.
Ik ben Nele Colle, opruimcoach en mama van 3. Op deze blog neem ik jullie dus graag mee op mijn eigen zoektocht om op een haalbare manier meer rust en meer ruimte te creëren door minder spullen, minder drukte en minder afval.
Wat ik voor je kan betekenen vind je op mijn website www.nelecolle.be .
Mama Ruimt Op 