Kind 2 werd 7 – ergens eind februari – en kind 2 wist heel goed wat ze wou: een hatchimal, oftewel een geüpdatete Tamagotchi.
Meteen stelden we ons de pedagogische vraag hoe lang ze daarmee zou spelen en wat de meerwaarde zou zijn, maar kind 2 is mondig en had haar argumenten klaar. En wij hadden eigenlijk geen idee wat we haar konden geven. Sinterklaas, Kerst en nieuw waren nog maar net gepasseerd en ze had alles wat ze wou – en meer – al gehad.
Dus zo geschiedde.
Op haar verjaardag – ergens eind februari – mocht kind 2 dolgelukkig haar ei uitpakken.
Maar ei 1 kwam niet uit.
En kind 2 wachtte en tikte en aaide, maar – behalve wat gepiep uit het ei – er gebeurde niets. Super gevonden, dacht ik eerst, want het ei ging overal mee naartoe en had haar onverdeelde aandacht. Blijkbaar was het ei gewoon stuk.
Ei 1 werd ingeruild en ei 2 kwam onmiddellijk uit. De daaropvolgende dagen – of week zelfs -leerde kind 2 het pluizig stukje elektronica praten ( = nog meer piepen) en dansen ( = rondjes draaien). De hatchimal kreeg haar aandacht en ging overal mee naartoe…
… tot hij toch eens in de zetel bleef liggen
… en niet meeging in de auto
… of in haar bed
… of naar de oma.
… tot ik hem gisteren ergens onderin een doos vond en haar vroeg of ze er eigenlijk nog mee speelde. Meteen nam ze hem mee naar buiten… voor enkele meters.
Want daarnet vond ik hem, een fluffy, vergeten vlek van 70 euro midden in het groene gras…
Lieve hatchimal, rust zacht daar in het groene gras.
Kind 2 vond het leuk je te leren kennen, maar nu ze je kent is het leuke eraf.
En nog meer ben ik ervan overtuigd dat ervaringen primeren op spullen, dat we minder moeten hebben en meer doen.
Want geef toe, dat ligt toch zalig, dat groene gras?
Mama Ruimt Op 